wtorek, 24 czerwca 2014

Wybrała mnie!

Mówią, że książki mają duszę. A ja dodam, że to nie my wybieramy książki, które chcemy przeczytać. To książka wybiera czytelnika. To ona podejmuje decyzję, przez kogo ma być przeczytana. I gdy już wybierze, to zrobi wszystko, żeby spotkać się ze swoim czytelnikiem i się z nim zaprzyjaźnić.

Tym razem o książce, która wybrała mnie. Powieść o tajemniczym i nieco przewrotnym tytule "Cień wiatru", Carlos Ruiz Zafón. Zaprzyjaźniłam się z nią już ładnych parę lat temu. Pamiętam, gdy pierwszy raz zobaczyłam ją na półce w księgarni. Stała między innymi powieściami, na pierwszy rzut oka, niczym szczególnym się nie wyróżniając. A jednak... Uśmiechnęła się do mnie i szepnęła "przeczytaj mnie". I choć wcale po nią od razu nie sięgnęłam, rzucała mi się w oczy przy każdej wizycie w jakiejkolwiek księgarni. Po paru tygodniach wreszcie odwzajemniłam jej uśmiech. Nie bez obaw (w końcu kompletnie nie znałam wtedy tego autora), kupiłam egzemplarz powieści w twardej oprawie i przeczytałam niemalże jednym tchem.




To książka o... książce, która potrafi zmienić życie człowieka. Główny bohater, Daniel Sempere, odkrywa dzięki ojcu tajemnicę. Poznaje niezwykłe miejsce, zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek, gdzie ukryte są książki, które z różnych powodów miały zniknąć z literackiej mapy świata. Zgodnie z rodzinną tradycją, miał wybrać książkę, którą ocali od zapomnienia. "I może ta myśl albo przypadek czy też los, powinowaty przypadku, sprawiły, że w tej samej chwili już byłem przekonany i właśnie wybrałem książkę do adopcji. A raczej książkę, która mnie usynowi. Wystawała niepozornie ze skraju jednego z regałów, oprawiona w skórę barwy czerwonego wina, i wyszeptywała swój tytuł złotymi literami płonącymi w spływającym spod kopuły świetle. Podszedłem do niej i dotknąłem opuszkami palców słów, czytając w milczeniu: Cień wiatru JULIAN CARAX..." I od tego momentu zaczyna się niezwykła przygoda życia, malowana sensacją,  miłościami, namiętnościami i tragediami. A wszystko to osadzone w przepięknej scenerii Barcelony.

Autor z niezwykłym kunsztem pisarskim, maluje przed czytelnikiem dynamiczny, pełen nieoczekiwanych zwrotów, obraz wydarzeń, rozgrywających się na tle Barcelony lat 1945 - 1966. "Cień wiatru" to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy lubią tajemnicze historie osadzone w realiach pięknych miejsc.

Czyż analogia między treścią książki a historią, w jakiej weszła ona w moje posiadanie nie jest oczywista?

Książki mają duszę........

poniedziałek, 23 czerwca 2014

Nasz pierwszy Dzień Taty!

To były wyjątkowe chwile i dla Taty i dla mnie i dla Dziubdziuba. Był pyszny truskawkowy tort z cukierni Złoty Klucz (którą bardzo polecam! I od razu zaznaczam, że to nie jest post sponsorowany.), kartka z życzeniami i drobny upominek. Oczywiście świecący breloczek z napisem "Wspaniały Tata", Dziubdziub, chwilę po wręczeniu Tatusiowi, z ogromną radością sobie przywłaszczyła i prawie pożarła ;) Miłej atmosfery nie zakłóciły nawet ząbki, które w liczbie sztuk trzech, koniecznie na raz, chcą się w ostatnich dniach wydostać na powierzchnię. Tata nie spodziewał się takiej niespodzianki, a oprócz zaskoczenia, w jego oczach widać było wzruszenie (może nie łzy, ale jakaś iskierka...).

Nie trzeba wiele, by sprawić przyjemność najbliższym. A szczególnie ważne, moim zdaniem, jest celebrowanie "małych" świąt i "pierwszych razów". Przecież tylko raz można przeżyć Pierwszy Dzień Mamy czy Pierwszy Dzień Taty, pierwszy ząbek, pierwszy krok, pierwsze słowo, pierwsze urodzinki itd. I nie ma znaczenia, że dziecię jest za małe, żeby pamiętać. Ono czuje atmosferę i wie, że dzieje się coś ważnego. To daje szczęście. A wspomnienia? Z czasem i u dorosłego blakną. A po to są rodzice, żeby opowiedzieć kiedyś, po latach, temu małemu szkrabowi, jak wyglądały jego "pierwsze razy".

Okazji do świąt jest mnóstwo. Trzeba je tylko potrafić dostrzec w swojej codzienności i... zacząć świętować. Zatem wszystkim życzę pięknych Świąt Zwykłego Dnia...

Wszystkim Tatusiom, w szczególności zaś mojemu Tacie, życzę, aby każdego dnia na nowo odkrywali radość z bycia Tatą.

czwartek, 19 czerwca 2014

Na początek :-)

No to zaczynam... Przede mną zupełnie nowa przygoda. Blogowanie. Nie ukrywam, że jestem tym trochę podekscytowana. Zawsze lubiłam pisać, ale to, co pisałam trafiało do szuflady, która się już ledwo domyka. Najwyższa pora otworzyć szufladę i wypuścić z niej motyle słów.

O czym będzie? O tym, co kocham i co lubię... Głównie o książkach dla małych i dużych czytelników, bo jestem typowym molem, a rozmowa o literaturze potrafi być bardzo porywająca. Ale jako, że nie samą książką człowiek żyje, będzie również o moich pasjach, czyli o nurkowaniu, jodze, zdrowym stylu życia, robótkach ręcznych, psychologii i wychowaniu dzieci. Dużo tego? Być może... Ale skoro łączę to w swojej codzienności, to dlaczego nie na blogu?

Zatem witam Cię serdecznie, drogi Czytelniku, w moim małym świecie, pełnym motyli przysiadających na dłoni i zapraszam do wspólnego obserwowania barw ich skrzydeł.