Czar starych książek...

Któż z nas nie pamięta książek przeczytanych nam w dzieciństwie przez mamę czy babcię (nie oszukujmy się, wtedy panowie średnio angażowali się w czytanie dzieciom)? Albo tych pierwszych, samodzielnie czytanych, gdy składaliśmy literkę do literki i wyraz do wyrazu? Raczej nie da się ich zapomnieć. To one kształtowały nas i nasze czytelnicze gusta. Może nie były tak kolorowe i krzykliwe, jak teraz, ale historie w nich przedstawione fascynowały podobnie.

Do dziś pamiętam pierwszą samodzielnie przeczytaną powieść. Nie pamiętam ile wtedy miałam lat, ale to chyba mało istotne. To było "opasłe tomiszcze" - tak mi się przynajmniej wtedy wydawało i byłam z siebie niezmiernie dumna, że sama poznałam przygody Guliwera w książce Podróże Guliwera.

Od dawna zastanawiało mnie, czy dzisiejsze dzieci, w czasach, gdy mają do dyspozycji przepięknie ilustrowane i idealnie dopasowane do wieku (przez sztab psychologów i pedagogów) książki, byłyby zainteresowane takimi, w których kolory na obrazkach już wyblakły. Na odpowiedź musiałam trochę poczekać... Przy ostatnich porządkach, z czeluści domowych zakamarków wygrzebałam moje książeczki z lat dziecięcych. Nie muszę chyba mówić, jak wiele wspomnień obudziło się gdzieś głęboko, gdy przekładałam pożółkłe kartki... Pamiętając treść książeczek, w okamgnieniu przeniosłam się w historie opowiadane na ich kartach. I od razu zrodziło się w mojej głowie pytanie: "a co na to Dziubdziub?"

Okazało się, że współczesne dziecko, pokochało te stare woluminy od pierwszego wejrzenia. Codziennie z zapartym tchem słucha o mamie, która umie czarować w książce Nasza mama czarodziejka Joanny Papuzińskiej i śmieje się w głos poznając kolejne przygody Koziołka Matołka Kornela Makuszyńskiego. I nie ma dla niej znaczenia barwa kartek, ilość kolorów na obrazkach i to, że "jest za mała na takie książki". A fakt, że "mama bardzo lubiła te książki, gdy była mała" tylko potęgują jej ciekawość.

Teraz już wiem, że dla dziecka, które jest "zarażone" literaturą, nie mają znaczenia jedynie kolorowe obrazki. Stare książki uczą wrażliwości na słowo pisane i pokazują małemu czytelnikowi, że towarzyszy ono nam od dawna. A co, jeśli nie mamy zachowanych takich perełek z naszego dzieciństwa? Istnieją przecież antykwariaty... Czasem warto do nich zajrzeć z dzieckiem i wprowadzić je w świat naszego dzieciństwa. Maluchy lubią słuchać jak to było kiedyś i jaka była mama lub jaki był tata, gdy byli zupełnie mali. A ponadto, wspomnienia pomagają budować naszą więź z dzieckiem...

A Wy lubicie wracać do książek z Waszego dzieciństwa? Podzielcie się zapamiętanymi tytułami. Może uda nam się stworzyć listę "staroci", o których warto wspomnieć naszym dzieciom...


Wpis powstał w ramach projektu Przygody z książką 3